پیشواز

سکوتم را نکن باور، نگو یعنى که رازی نیست

نمازی هست با اینکه در اینجا جانمازی نیست

نمی‌خوابم ولى ساعت مداوم خواب می‌ماند

خیالت تختِ من باشد، به خوابیدن نیازى نیست

دلم را داده ام دستت ولى مانند یک کودک

تو بازى مى کنى با آن، دلم اسباب بازی نیست

تمام شهر را گشتم، تمام کوچه هارا هم

رسیدم، بستى امّا در، گه این مهمان نوازى نیست

سفر کردى از این آغوش اما خاطرت باشد

تو بر می‌گردى آن روزی که دیگر پیشوازی نیست...

امیرمهدی صفایی

دیوانه

نمی‌دانست با ماندن عروس خانه خواهد شد

نمی‌دانست با رفتن، کسى دیوانه خواهد شد

پریشان بود موهایش،سپاهى نامرتب داشت

به دست دیگری، دیگر،مرتب،شانه خواهد شد

از آغوشم جدا شد بارها پرسیدم از مردم

که آیا کرم دور از پیله‌اش پروانه خواهدشد؟

محبت کردم و دیدم پیامد هاى خوبش را

که حتى دوست هم با دیدنش بیگانه خواهد شد

نماز صبح مى خواندم، خدا با نیشخندی گفت:

که دلتنگ صدا و شانه ى مردانه خواهد شد...

امیرمهدی صفایی