نگردان رخ که با کارت مداوم ماه میگیرد
که وقتی ماه میگیرد دلم بیگاه میگیرد
همیشه عقل دارد رهبرى بر دل ولى انگار
ندارد عقل این دل،میشود خودخواه، میگیرد!
گرفتى روز اول دست من را با کمى لرزش
نمیخواهم من آن دستى که با اکراه میگیرد
زمانى مادرم مى گفت فرزندم نکن کارى
که کارت دل بلرزاند، که حتما "آه"میگیرد
تمام شب دعا کردم که برگردى به آغوشم
ولى دستى دعاها را میان راه میگیرد...
امیرمهدی صفایی
میگن اینجا جای من نیست
اما راهمو میدونم
اگرم از پا بیفتم
آخرش رو پا میمونم
جای تردیدی نمونده
منم و یه دنیا جاده
میرم و برنمیگردم
با همین پای پیاده
آخه بازنده که پیروز نمیشه
میدونم باید تا آخرش برم
همه ی برنده ها مثل همن
من میتونم این نبردو ببرم
وقتی هیچ کس منو باور نداره
منم و یه سایه ی همیشگی
یاد گرفتم به خودم تکیه کنم
یاد گرفتم که همینه زندگی
از همینجا تا رسیدن
نگو که فاصله دوره
نگو که هرگز نمیشه
نگو که این گره کوره
منو از رویا نترسون
از این باور دیرینه
کسی جز من نمیدونه
که این رویا چه شیرینه
عمریه در حسرت رسیدن برنده هام
عمریه از قفس کوچکم آزادی میخوام
وقتی هیچ کس منو باور نداره
منم و یه سایه ی همیشگی
یاد گرفتم به خودم تکیه کنم
یاد گرفتم که همینه زندگی
امیرمهدی صفایی
اشکامو هدیه میکنم به جاده جدایی مون
به التماس آخرم دو واژه نرو بمون
اشکامو هدیه میکنم به رفتنت بدون من
به تلخی این واقعه حادثه جدا شدن
اشکامو هدیه میکنمبه قاب عکس روبروم
قطره به قطره میچکم تا بشکنه بغض تو گلوم
حس میکنم بی اختیاراینهمه عکسو یادگار
حریف رفتنت نشن میری به رسم روزگار
اشکامو هدیه میکنمبه این ترانه ، این صدا
به اینکه تو اول راه قصه رسید به انتها
حس میکنم بی اختیاراینهمه عکسو یادگار
حریف رفتنت نشن میری به رسم روزگار
امیر مهدی صفایی
نکنه روز سفرم
خاتون خونه مادرم
وقت روبوسی آخرم
دستپاچه شد آب و نریخت پشت سرم
واسه اینه که در به درم
با غصه ها همسفرم
نکنه روز سفرم
همسایه ها دور و برم
هدیه می دادن ببرم
کاسه آب خالی نشد پشت سرم
واسه اینه که در به درم
با غصه ها همسفرم
مادرم وقت نمازش
لحظه راز و نیازش
اسمم و می گفت و اشکاش
می ریخت رو صورت نازش
قسمم می داد بمونم
قدر ایران و بدونم
راست می گفت حالا میدونم
کشورم بسته به جونم
به کسی که اینجا دارم
نوشتم می رم دیارم
حالا بیشتر از همیشه
واسه خونه بی قرارم
قسمش دادم به جونم
نوشتم خواهشی دارم
پشت سرم آب و نریزی
فکر بازگشتی ندارم
نکنه روز سفرم
خاتون خونه مادرم
وقت روبوسی آخرم
دستپاچه شد آب و نریخت پشت سرم
واسه اینه که در به درم
با غصه ها همسفرم
چی شد چی اومد به سرم
که عمری در به درم
ژاکلین
تو اگر می دانستی
تو اگر می دانستی
که چه رنجی دارد
خنجر از دست عزیزان خوردن
از من خسته نمی پرسیدی
آه ای مرد چرا تنهایی؟...
ایرج جنتی عطایی
