تنهایی

گرچه گفتم بعد تو دلتنگى ام شدت نداشت

چهره ام فریاد میزد حرف من صحت نداشت

خانه بیرون کرد من را از خودش با رفتنت

خانه قدّ بار تنهایى من وسعت نداشت

در دل این شهر، پیدا کردنت دشوار بود

کاش شهر لعنتی، اینقدر جمعیت نداشت

قصه ى این عشق را با هرکه گفتم،اشک ریخت

هیچکس اندازه‌ی این غصه ظرفیت نداشت

ساده رد کردم تمام لحظه هاى بى تو را

لحظه هاى بى تو بودن، ارزش دقت نداشت

امیرمهدی صفایی

خدایی

با همه خوب است و با من بی وفایی می‌کند

با همین بی‌رحمی‌اش هم دلربایی می‌کند

نابسامانم همین بس که بگویم بر دلم

پادشاهى سنگدل فرمانروایی می‌کند

آسمان ها را برایش ساختم، با طعنه گفت

در قفس با دیگرى حس رهایی می‌کند

انکه تا امروز رسم دشمنى را پیشه کرد

روز مرگم زاری و صاحب عزایی می‌کند

ساده بودم، از خدا می‌خواستم او را، ولی

دیر فهمیدم خودش دارد خدایی میکند

امیرمهدی صفایی

راه سوم

هر زمان از هرکسى تصویر تارى داشتیم

مشکل از ما بود، چشم پر غبارى داشتیم

ما درخت سبزِ دیروزیم، هرچند این چنین

خالى و خشکیم اما برگ و بارى داشتیم

وعده ها دادند و مانند سرابی گم شدند

هر زمان از آشنایان انتظارى داشتیم

گرچه اکنون مثل پولى کهنه دور افتاده ایم

یک زمان ما هم در اینجا اعتبارى داشتیم

عمر ما بین دو راه زندگى و مرگ رفت

کاش راه سومی، راه فرارى داشتیم

امیرمهدی صفایی

پایان عمر

خسته از تکرار هر تکرار،در پایان عمر

مى شوى از خوب و بد بیزار در پایان عمر

ماهىِ دریا!تو هم باید بگیرى مثل من

طعمه ى قلاب را ناچار،در پایان عمر

کبر بى معناست وقتى که ندارد هیچکس

جایگاهى بهتر از دیوار در پایان عمر

هرکه همدرد است اینجا،عاقبت له مى شود

زیر پا مثل  تهِ سیگار در پایان عمر

لرزش دستان دنیا،خنده هاى تلخ تو

آتشى بر عکس هاى تار،در پایان عمر

امیرمهدی صفایی

رفت‌‌...

کشتی بی‌بادبان را در دل دریا گذاشت

تا به دنیای پر از آرامش من پا گذاشت

یک شب برفی آرام آمد و آرام رفت

هم به روی برف و هم دل رد پایش را گذاشت

خواست با سرماى بیش از حد مجازاتم کند

لحظه رفتن نگاهى کرد و در را وا گذاشت

باد سرد از سردى این خانه ترسید و گذشت

آه،سرماى زمستان هم مرا تنها گذاشت

گفتنش سخت است اما او زمان رفتنش

خانه را در ساک خود جا داد، من را جا گذاشت

امیرمهدی صفایی

غزل جدایی

سخت است هضم بغض ها،آسان نخواهد شد

در ابر،باران تا ابد پنهان نخواهد شد

اى ماه تنها بودنت آغاز تاریکى است

چون ماه، بى خورشیدِ خود،تابان نخواهد شد

از کفه سنگین غم ها مى شود فهمید

غم ها و شادى هاى من میزان نخواهد شد

گفتى:دلت تنگ است،رفتى،بعد تو این دل

متروکه خواهد شد ولى ویران نخواهد شد

ظلمى که بر من کرده این دنیا یقین دارم

دیگر به دست هیچکس،جبران نخواهد شد...

امیرمهدی صفایی

تقدیر

نامى ز توست در همه ى استخاره ها

ثابت شده است سمت نگاهت اشاره ها

عطرت همیشه پشت سرت راه مى رود

دنباله دار مثل تو بعضى ستاره ها

فرصت دهند، جاى اذان مى پراکنم

در هر نسیم عطر تورا، از مناره ها

وقتى که ماه واقعى آسمان تویى

بیهوده است کار من و استعاره ها

تقدیر ما به هم گرهِ کور خورده است

چون نام توست در همه ى استخاره ها

امیرمهدی صفایی

استتار

چشمان من به راه تو شد تار و تارتر

پیدا نبوده‌ای،شده‌اى استتارتر

 

با هر قدم که می‌روی و دور می‌شوی

ناچارتر بدون تو اما دچارتر

قبل از تو غصه هاى دلم بیشمار بود

بعد از تو غصه هاى دلم  بیشمار تر

ماهى و از تو نور به سطحم نمى رسد

باید کمى دلت به دلم هم جوار تر...

دیدی مرا، به روى دلم پا گذاشتى

از اشک ریل مى شود اما قطار، تر

امیرمهدی صفایی

خاطره

باید اقرار کنم بی تو هوا کم دارم

به خدا گفته ام این را که تو را کم دارم

می‌دوم سمت تو اما نرسیدن حتمی‌ست

تازه فهمیده‌ام انگار دو پا کم دارم

هر دعایى که بگویی به زبان آوردم

آه، مردم برسانید! دعا کم دارم

همه‌ی شهر به جز من طرفت هستند و

من کسى را طرفم مثل خدا کم دارم

خانه‌ام پر شده از خاطره‌ات، می‌بینی؟

آنقدَر خاطره اینجاست که جا کم دارم

پیشواز

سکوتم را نکن باور، نگو یعنى که رازی نیست

نمازی هست با اینکه در اینجا جانمازی نیست

نمی‌خوابم ولى ساعت مداوم خواب می‌ماند

خیالت تختِ من باشد، به خوابیدن نیازى نیست

دلم را داده ام دستت ولى مانند یک کودک

تو بازى مى کنى با آن، دلم اسباب بازی نیست

تمام شهر را گشتم، تمام کوچه هارا هم

رسیدم، بستى امّا در، گه این مهمان نوازى نیست

سفر کردى از این آغوش اما خاطرت باشد

تو بر می‌گردى آن روزی که دیگر پیشوازی نیست...

امیرمهدی صفایی