گرچه گفتم بعد تو دلتنگى ام شدت نداشت
چهره ام فریاد میزد حرف من صحت نداشت
خانه بیرون کرد من را از خودش با رفتنت
خانه قدّ بار تنهایى من وسعت نداشت
در دل این شهر، پیدا کردنت دشوار بود
کاش شهر لعنتی، اینقدر جمعیت نداشت
قصه ى این عشق را با هرکه گفتم،اشک ریخت
هیچکس اندازه‌ی این غصه ظرفیت نداشت
ساده رد کردم تمام لحظه هاى بى تو را
لحظه هاى بى تو بودن، ارزش دقت نداشت
امیرمهدی صفایی
هر زمان از هرکسى تصویر تارى داشتیم
مشکل از ما بود، چشم پر غبارى داشتیم
ما درخت سبزِ دیروزیم، هرچند این چنین
خالى و خشکیم اما برگ و بارى داشتیم
وعده ها دادند و مانند سرابی گم شدند
هر زمان از آشنایان انتظارى داشتیم
گرچه اکنون مثل پولى کهنه دور افتاده ایم
یک زمان ما هم در اینجا اعتبارى داشتیم
عمر ما بین دو راه زندگى و مرگ رفت
کاش راه سومی، راه فرارى داشتیم
امیرمهدی صفایی
خسته از تکرار هر تکرار،در پایان عمر
مى شوى از خوب و بد بیزار در پایان عمر
ماهىِ دریا!تو هم باید بگیرى مثل من
طعمه ى قلاب را ناچار،در پایان عمر
کبر بى معناست وقتى که ندارد هیچکس
جایگاهى بهتر از دیوار در پایان عمر
هرکه همدرد است اینجا،عاقبت له مى شود
زیر پا مثل تهِ سیگار در پایان عمر
لرزش دستان دنیا،خنده هاى تلخ تو
آتشى بر عکس هاى تار،در پایان عمر
امیرمهدی صفایی
کشتی بی‌بادبان را در دل دریا گذاشت
تا به دنیای پر از آرامش من پا گذاشت
یک شب برفی آرام آمد و آرام رفت
هم به روی برف و هم دل رد پایش را گذاشت
خواست با سرماى بیش از حد مجازاتم کند
لحظه رفتن نگاهى کرد و در را وا گذاشت
باد سرد از سردى این خانه ترسید و گذشت
آه،سرماى زمستان هم مرا تنها گذاشت
گفتنش سخت است اما او زمان رفتنش
خانه را در ساک خود جا داد، من را جا گذاشت
امیرمهدی صفایی
سخت است هضم بغض ها،آسان نخواهد شد
در ابر،باران تا ابد پنهان نخواهد شد
اى ماه تنها بودنت آغاز تاریکى است
چون ماه، بى خورشیدِ خود،تابان نخواهد شد
از کفه سنگین غم ها مى شود فهمید
غم ها و شادى هاى من میزان نخواهد شد
گفتى:دلت تنگ است،رفتى،بعد تو این دل
متروکه خواهد شد ولى ویران نخواهد شد
ظلمى که بر من کرده این دنیا یقین دارم
دیگر به دست هیچکس،جبران نخواهد شد...
امیرمهدی صفایی
نامى ز توست در همه ى استخاره ها
ثابت شده است سمت نگاهت اشاره ها
عطرت همیشه پشت سرت راه مى رود
دنباله دار مثل تو بعضى ستاره ها
فرصت دهند، جاى اذان مى پراکنم
در هر نسیم عطر تورا، از مناره ها
وقتى که ماه واقعى آسمان تویى
بیهوده است کار من و استعاره ها
تقدیر ما به هم گرهِ کور خورده است
چون نام توست در همه ى استخاره ها
امیرمهدی صفایی
هرچند هر تمرین اینجا را بلد باشى
در زندگی باید شبیه یک جسد باشى
وقتى زمین آلوده باشد عشق پیدا نیست
دیگر نیازی نیست دائم در رصد باشى
خوبى فقط در شعرها و داستان ها هست
بین بد و بدتر ولى ای کاش بد باشى
پس مى زنند اما دلت را باز می‌گیرند
سخت است می‌دانم شبیه جزر و مد باشی
این زندگى با ما سر سازش نخواهد داشت
طى کن که در هر امتحان باید تو رد باشی
امیرمهدی صفایی
