می‌روم سوى خدا ساده‌تر و آسان تر
اگر از این همه انسان بشوم انسان تر
خَلق نامرد مرا از همه جا پنهان کرد
گنج خواهم شد از این هم بشوم پنهان تر
مثل یک جنس قدیمى همه کاسب ها
در تلاشند مرا رد بکنند ارزان تر
شرط بستند سرم مردم شهرم انگار
که چه کس مى‌کند امروز مرا ویران تر
مثل یک مسئله‌ی سخت مرا هرکس دید
رد شد و رفت پى مسئله‌ی آسان تر
امیرمهدی صفایی
با همه خوب است و با من بی وفایی میکند
با همین بی‌رحمی‌اش هم دلربایی میکند
نابسامانم همین بس که بگویم بر دلم
پادشاهى سنگدل فرمانروایی میکند
آسمان ها را برایش ساختم، با طعنه گفت
در قفس با دیگرى حس رهایی میکند
انکه تا امروز رسم دشمنى را پیشه کرد
روز مرگم زاری و صاحب عزایی میکند
ساده بودم، از خدا می‌خواستم او را، ولی
دیر فهمیدم خودش دارد خدایی میکند
امیرمهدی صفایی
پس مى‌دهی دِین تمام اشک هایم را
وقتی بگیرم انتقام اشک هایم را
می‌رفتى و می‌آمدند آنها سراغ من
اى کاش می‌دیدی مرام اشک هایم را
هربار اشک شوق را خرج غمت کردم
پایین می‌آردم مقام اشک هایم را
رفتى و با چشمان غرقِ اشک برگشتی
خوب است! دریاب احترام اشک هایم را
گفتی که جبران می‌کنم هرطور مى خواهى
گفتم که برگردان تمام اشک هایم را...
امیرمهدی صفایی
یادش بخیر آن مدت کم را که حاضر بود
من هم دلم مانند او آسوده خاطر بود
از چارچوب پنجره مى دیدمش گاهى
زیباترین تصویر دوران معاصر بود
با چشم خود دیدم خیابان را دو قسمت کرد
بى معجزه! وقتى که روى خط عابر بود
دنبال کردم رد پایش را و فهمیدم
که خانه اش توى خیابان مجاور بود
با دسته گل رفتم بگویم دوستش دارم
گفتند پیش پایتان رفته، مسافر بود
امیرمهدی صفایی
با اینکه گاه با همه خوبی حماقت است
اما مرض پیامد هر ترک عادت است
هرگز بدى ز خوبی ما کم نمی‌کند
خورشید هم براى همه بى نهایت است
لبخند می‌زنیم و کسى شک نمى کند
لبخندمان مجاز و یا واقعیت است!
از دوستان که عاید ما هیچ بوده است
از ما به دوستان فقط این یک نصیحت است:
مارا برادرانه اگر می‌زنی، بزن
جز این دلیل اگر بزنی، از حسادت است
باید اقرار کنم بی تو هوا کم دارم
به خدا گفته ام این را که تو را کم دارم
می‌دوم سمت تو اما نرسیدن حتمی‌ست
تازه فهمیده‌ام انگار دو پا کم دارم
هر دعایى که بگویی به زبان آوردم
آه، مردم برسانید! دعا کم دارم
همه‌ی شهر به جز من طرفت هستند و
من کسى را طرفم مثل خدا کم دارم
خانه‌ام پر شده از خاطره‌ات، می‌بینی؟
آنقدَر خاطره اینجاست که جا کم دارم
سکوتم را نکن باور، نگو یعنى که رازی نیست
نمازی هست با اینکه در اینجا جانمازی نیست
نمی‌خوابم ولى ساعت مداوم خواب می‌ماند
خیالت تختِ من باشد، به خوابیدن نیازى نیست
دلم را داده ام دستت ولى مانند یک کودک
تو بازى مى کنى با آن، دلم اسباب بازی نیست
تمام شهر را گشتم، تمام کوچه هارا هم
رسیدم، بستى امّا در، گه این مهمان نوازى نیست
سفر کردى از این آغوش اما خاطرت باشد
تو بر می‌گردى آن روزی که دیگر پیشوازی نیست...
امیرمهدی صفایی
نمی‌دانست با ماندن عروس خانه خواهد شد
نمی‌دانست با رفتن، کسى دیوانه خواهد شد
پریشان بود موهایش،سپاهى نامرتب داشت
به دست دیگری، دیگر،مرتب،شانه خواهد شد
از آغوشم جدا شد بارها پرسیدم از مردم
که آیا کرم دور از پیله‌اش پروانه خواهدشد؟
محبت کردم و دیدم پیامد هاى خوبش را
که حتى دوست هم با دیدنش بیگانه خواهد شد
نماز صبح مى خواندم، خدا با نیشخندی گفت:
که دلتنگ صدا و شانه ى مردانه خواهد شد...
امیرمهدی صفایی
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ نمیﺗﺮﺳﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﺯ نمیﺗﺮﺳﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﯾﮏ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ!
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﮑﺮﺍﺭ نمیﺗﺮﺳﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻧﮑﺎﺭ نمیﺗﺮﺳﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﮑﺮﺍﺭِ ﺍﻧﮑﺎﺭِﻫﻤﯿﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ!
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﻮﺧﺘﻦ نمیﺗﺮﺳﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻦ نمیﺗﺮﺳﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﮐﻨﺎﺭِ ﺳﻮﺧﺘﻦِ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ!
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﺎﺧﺘﻦ نمیﺗﺮﺳﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﺎﺧﺘﻦ نمیﺗﺮﺳﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﺎﺧﺘﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺧﺘﻦِ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ!
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ میﺗﺮﺳﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﯾﮏ ﭘﺮﻭﺍﺯِ ﺑﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ
ﻭﺍﺳﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭِ ﺍﻧﮑﺎﺭِ ﺩﻝِ ﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ...!
فروغ فرخزاد
