قلبم:
خصوصی ترین
جای دنیا..... دنیای دل تنگی هایم بود
تا اینکه تو
سرزده به خانه ی دلم آمدی .
رسم مهمان نوازی
شد بلای جانم
نتوانستم به آمدنت نه بگویم.
با بودنت خو گرفتم .
حسابی که وابسته ات شدم ،
یادت افتاد که
فقط برای مهمانی به دلم سرزده بودی . . .
بعد از رفتنت حریم خصوصی دلم ،
ویرانه ای سوت و کور شده . . .
دلم شکسته
باور کن .
امیرمهدی صفایی
.
..................سراب..................
.
درد زخمی به دلم، از غم تنهایی هاست
با من از عشق نگو، از من اینجا ماندن، شوق ، شهامت، تو نخواه
رنگ شادی به خیال تو زدن، وعده ی خوب تو نبود
دل خوشم زود زمان میگذرد
ساده دل عمر سبک پای تو با خط زمان هم آواست
بخت گل های بیابان کوتاه، قلب صحرا به زمستان تنهاست
چه سرابی، چه سرابی ، همه اش چهره ی آرامش توست
لمس گرمای تو در بستر تنهایی من، دیرپاییدن شب، و تماشای سلام ، روی لبخند تو در صبح نخست
در خسته روح من، آوای دلپذیر کلامت نهفته است
برجای مانده ام، شاید به روشن فردای بودنت چیزی نمانده است.
امشب تولد تو بود، مرا حق هدیه نیست.
من ناآشنای دور دست توام، این سرنوشت چیست ؟
آی ساعات بی مرگ انتظار، باشد قرار ما ، آن سوی ترس، خستگی ، ازخودگذشتگی
باشد قرار ما در دوردست های نفس های زندگی
باشد قرار ما در دوردست های نفس های زندگی
امیرمهدی صفایی
همه چیز را یاد گرفته ام! ...
یاد گرفته ام که چگونه بی صدا بگریم ...
یاد گرفته ام که هق هق گریه هایم را با بالشم ..بی صدا کنم ...
تو نگرانم نشو !!
همه چیز را یاد گرفته ام !
یاد گرفته ام چگونه با تو باشم بی آنکه تو باشی !
یاد گرفته ام ....نفس بکشم بدون تو......و به یاد تو !
یاد گرفته ام که چگونه نبودنت را با رویای با تو بودن...
و جای خالی ات را با خاطرات با تو بودن پر کنم !
تو نگرانم نشو !!
همه چیز را یاد گرفته ام !
یاد گرفته ام که بی تو بخندم.....
یاد گرفته ام بی تو گریه کنم...و بدون شانه هایت....!
یاد گرفته ام ...که دیگر عاشق نشوم به غیر تو !
یاد گرفته ام که دیگر دل به کسی نبندم ....
یاد گرفتم که با یادت زنده باشم و زندگی کنم !
اما هنوز یک چیز هست ...که یاد نگر فته ام ...
که چگونه.....!
برای همیشه خاطراتت را از صفحه دلم پاک کنم ...
و نمی خواهم که هیچ وقت یاد بگیرم ....
تو نگرانم نشو !!
ولی...
فراموش کردنت را هیچ وقت یاد نخواهم گرفت...
امیرمهدی صفایی
من به آمار زمین مشکوکم تو چطــــــــــور؟ اگر این سطح پر از آدمهاســـــــــــــــــــ ــت
پس چرا این همه دلها تنهاســـــــــــــــت؟
بیخودی می گویند هیچ کس تنها نیست
چه کسی تنهانیست؟ همه از هم دورند
همه در جمع ولی تنهاینـــــــــــــــــــ ــــــــــد
من که در تردیدم تو چطور؟
از دوست داشتن
امشب از آسمان دیده ی تو
روی شعرم ستاره می بارد
درسکوت سپید کاغدها
پنجه هایم جرقه می کارد
شعر دیوانه تب آلودم
شرمگین از شیار خواهش ها
پیکرش را دوباره می سوزد
عطش جاودان آتش ها
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست
خانه کجاست ؟
سوارى ام ، سوار ِ باد
مسافرى خسته تنم
به داد گریه هام نرس
با شادى بیگانه منم
مثل خود ِ پرنده ها
پر زدنو خوب بلدم
در بین این ستاره ها
عمریه پرپر مى زنم
کسى نگفت کجا برم
خونه رو کسى نشون نداد
هر کى منو روونه کرد
گرفت سپرد به دست ِ باد
کسى به من هرگز نگفت
چرا باید سفر کنم
از ریشه و از خاطره چرا باید گذر کنم
اى کاش کسى به من مى گفت
سهم من از دنیا چیه
خانه کجاست ؟ غربت کجاست ؟
هم بغض درد من کیه
کسى نگفت کجا برم
خونه رو کس نشون نداد
هر کى منو روونه کرد
گرفت سپرد به دست ِ باد
هنوز دارم پر مى زنم
مثل خود ِ پرنده ها
اما نمى دونم که باز
غربت کجاست ؟ خانه کجاست ؟
سفر همیشه واسه من
قصه ى تکرارى بوده
چکیدن قطره اى اشک
در پى دلدارى بوده
سفر حکایت ِ من ِ
حکایت و قصه ى من
پروازمو از من بگیر
بال و پرم خسته شدن
بال و پرم خسته شدن
امیرمهدی صفایی
پای حرفای دلم، همه درد و گفتگوم
اگه هیچکسی نبود، اگه بغض موند تو گلوم
همیشه یک تکیه گاه، غایب همیشگی
نیمه ای گمشده بود از روزهای بچگی
دلش از جنس دل مریم و لاله و یاس
قد آبای خزر از تبار عاشقاس
یک غریب آشنا شکل شبنم روی گل
انتهای هر سفر ته جاده روی پل
قلبشو هدیه میداد جای عیدی هر بهار
نامه هاشو دوست دارم چون میمونه یادگار
عمریه از عمق چشمای ترش همه ترانه هام جون میگیرن
اون نباشه کنج این حیات دل همه گنجشکای خونه میمیرن
میون خاطره های بی سحر صحنه از صدای عاشقا پره
کمکم کن خودمو پیدا کنم در عبور از رد پای خاطره
امیرمهدی صفایی
غربت
سرزمین من
شاید که فردایی نبود
کسی چه میداند
اما عشق من فرداهایی خواهد ساخت برای تو
شاید که دیداری نبود
اما قلب من جاده هایی خواهد ساخت برای دیدار تو
تو،تو وتمام رویاهایی که در تو جامانده اند
چگونه از تو گریختم؟
ندانستم که تو منی و من با تو منم
برمیگردم
برمیگردم قلبم را بردارم،اما نگاهم باز به آن سوها دوخته شده
دور و دورتر از دور
جایی که روحم را در آن جا گزاشته ام
امیرمهدی صفایی
