خانه کجاست؟(امیرمهدی صفایی)

خانه کجاست ؟

 

سوارى ام ، سوار ِ باد

 مسافرى خسته تنم

 به داد گریه هام نرس

 با شادى بیگانه منم

 مثل خود ِ پرنده ها

 پر زدنو خوب بلدم

 در بین این ستاره ها

 عمریه پرپر مى زنم

 کسى نگفت کجا برم

 خونه رو کسى نشون نداد

 هر کى منو روونه کرد

 گرفت سپرد به دست ِ باد

 کسى به من هرگز نگفت

 چرا باید سفر کنم

 از ریشه و از خاطره چرا باید گذر کنم

 اى کاش کسى به من مى گفت

 سهم من از دنیا چیه

 خانه کجاست ؟ غربت کجاست ؟

 هم بغض درد من کیه

 کسى نگفت کجا برم

 خونه رو کس نشون نداد

  هر کى منو روونه کرد

 گرفت سپرد به دست ِ باد

 هنوز دارم پر مى زنم

 مثل خود ِ پرنده ها

 اما نمى دونم که باز

 غربت کجاست ؟ خانه کجاست ؟

 سفر همیشه واسه من

 قصه ى تکرارى بوده

 چکیدن قطره اى اشک

 در پى دلدارى بوده

 سفر حکایت ِ من ِ

 حکایت و قصه ى من

 پروازمو از من بگیر

 بال و پرم خسته شدن

 بال و پرم خسته شدن

امیرمهدی صفایی

پای حرفای دلم(امیرمهدی صفایی)

پای حرفای دلم، همه درد و گفتگوم

اگه هیچکسی نبود، اگه بغض موند تو گلوم

همیشه یک تکیه گاه، غایب همیشگی

نیمه ای گمشده بود از روزهای بچگی

دلش از جنس دل مریم و لاله و یاس

قد آبای خزر از تبار عاشقاس

یک غریب آشنا شکل شبنم روی گل

انتهای هر سفر ته جاده روی پل

قلبشو هدیه میداد جای عیدی هر بهار

نامه هاشو دوست دارم چون میمونه یادگار

عمریه از عمق چشمای ترش همه  ترانه هام جون میگیرن

اون نباشه کنج این حیات دل همه گنجشکای خونه میمیرن

میون خاطره های بی سحر صحنه از صدای عاشقا پره

کمکم کن خودمو پیدا کنم در عبور از رد پای خاطره

                                             امیرمهدی صفایی

شکنجه گر(روزبه بمانی)

شکنجه گر

رو به تو سُجده میکنم دری به کعبه باز نیست 
بس که طواف کردمت مرا به حج نیاز نیست

به هر طرف نظر کنم نماز من نماز نیست 
مرا به بند می کشی از این رهاترم کنی 

زخم نمیزنی به من 
که مبتلاترم کنی

از همه توبه میکنم
بلکه تو باورم کنی 

قلب من از صدای تو چه عاشقانه کوک شد 
تمام پرسه های من کنار تو سلوک شد

عذاب میکشم ولی عذاب من گناه نیست 
وقتی شکنجه گر تویی شکنجه اشتباه نیست


قلب من از صدای تو چه عاشقانه کوک شد 
تمام پرسه های من کنار تو سلوک شد


عذاب میکشم ولی عذاب من گناه نیست 
وقتی شکنجه گر تویی شکنجه اشتباه نیست

روزبه بمانی

غربت(امیرمهدی صفایی)

                                   غربت

سرزمین من

شاید که فردایی نبود

کسی چه میداند

اما عشق من فرداهایی خواهد ساخت برای تو

شاید که دیداری نبود

اما قلب من جاده هایی خواهد ساخت برای دیدار تو

تو،تو وتمام رویاهایی که در تو جامانده اند

چگونه از تو گریختم؟

ندانستم که تو منی و من با تو منم

برمیگردم

برمیگردم قلبم را بردارم،اما نگاهم باز به آن سوها دوخته شده

دور و دورتر از دور

جایی که روحم را در آن جا گزاشته ام

                         

                                          امیرمهدی صفایی

نگو بدرود(رها اعتمادی)

نگو بدرود...

منو از من نرنجونم

از این دنیا نترسونم

تمام دلخوشی هامو

به آغوش تو مدیونم

اگه دلسوخته ای عاشق

مثل برگی نسوزونم

منو دریاب که دلتنگم

مدارا کن که ویرونم

نیاد روزی که کم باشم

از این دو سایه رو دیوار

به این زودی نگو دیره

منو دست خدا نسپار

یه جایی توی قلبت هست

که روزی خونه ی من بود

به این زودی نگو دیره

به این زودی نگو بدرود

.

.

.

پر از احساس آزادی

نشسته کنج زندونم

یه بغض کهنه که انگار

میون ابر و بارونم

وجودم بی تو یخ بسته

بتاب، سردم ، زمستونم

منو مثل همون روزها

با آغوشت بپوشونم

یه جایی توی قلبت هست

که روزی خونه ی من بود

به این زودی نگو دیره

به این زودی نگو بدرود

.

یه جایی توی قلبت هست

که روزی خونه ی من بود

به این زودی نگو دیره

به این زودی نگو بدرود...

                                           رها اعتمادی

خرچنگ های مردابی(محمدعلی بهمنی)

قالب ترانه اصولا قالبی مجزا است که برای هم بستر شدن با موسیقی سروده می شود اما گهگاهی اشعار کهن هم قابلیت هم بستر شدن باموسیقی را دارند ااما اصولاً اشعار کهن در این قالب زیاد موفق نخواهند بود اما این غزل از غزل سرای معاصر محمدعلی بهمنی توانست در بین ترانه ها از جایگاه بالا و محبوبی برخوردار باشد.

                                   خرچنگ های مردابی

دراین زمانه‌ی بی‌های‌وهوی لال‌پرست
خوشا به حال کلاغان قیل‌وقال‌پرست

چگونه شرح دهم لحظه لحظه‌ی خود را
برای این همه ناباور خیال‌پرست

به شب‌نشینی خرچنگ‌های مردابی
چگونه رقص کند ماهی زلال‌پرست

رسیده‌ها چه غریب و نچیده می‌افتند
به پای هرزه‌علف‌های باغ کال‌پرست

رسیده‌ام به کمالی که جز اناالحق نیست
کمال دار برای من کمال پرست

هنوز زنده‌ام و زنده بودنم خاری‌ست
به تنگ‌چشمی نامردم زوال‌پرست

محمد علی بهمنی

من میتونم «امیرمهدی صفایی»

میگن اینجا جای من نیست

اما راهمو میدونم

 اگرم از پا بیفتم

 آخرش رو پا میمونم

 جای تردیدی نمونده

 منم و یه دنیا جاده

 میرم و برنمیگردم

 با همین پای پیاده

 آخه بازنده که پیروز نمیشه

 میدونم باید تا آخرش برم

 همه ی برنده ها مثل همن

 من میتونم این نبردو ببرم

 وقتی هیچ کس منو باور نداره

 منم و یه سایه ی همیشگی

 

 یاد گرفتم به خودم تکیه کنم

 یاد گرفتم که همینه زندگی

 از همینجا تا رسیدن

 نگو که فاصله دوره

 نگو که هرگز نمیشه

 نگو که این گره کوره

 منو از رویا نترسون

 از این باور دیرینه

 کسی جز من نمیدونه

 که این رویا چه شیرینه

 عمریه در حسرت رسیدن برنده هام

 عمریه از قفس کوچکم آزادی میخوام

 وقتی هیچ کس منو باور نداره

 منم و یه سایه ی همیشگی

 یاد گرفتم به خودم تکیه کنم

 یاد گرفتم که همینه زندگی

امیرمهدی صفایی

هیشکی مثل تو نبود«ایرج جنتی عطایی»

 
 صدای تو
 بیداری ریشه ، آواز سبز برگه

 

 صدای تو
 پر وسوسه مثل شبخونی تگرگه

 

 صدای تو آهنگ شکستن
بغض یه دنیا حرفه
 تصویری از آواز صریح
 قندیل و نور و برفه
 هیشکی مثل تو نبود
 هیشکی مثل تو منو باور نکرد
 هیشکی با من مثل تو
 توی نقب شب من سفر نکرد
 هشکی مثل تو نبود
 ساده مثل بوی پاک اطلسی
 یا بلوغ یه صدا
 میون دغدغه ی
دلواپسی
 تو غرورت مثل کوه
 مهربونیت مثل بارون ، مثل آب
 مثل یه جزیره ، دور
 مثل یه دریا ، پر از وخشت خواب
 هیشکی نثل تو نرفت
 هیشکی مال تو نموند

شعرهای تنهاییمو
 هشکی مثل تو نخوند

 همه حرفام مال تو
 همه شعرهام مال تو

 دنیای من شعرمه
 همه دنیام مال تو
 ایرج جنتی عطایی