گرچه گفتم بعد تو دلتنگى ام شدت نداشت
چهره ام فریاد میزد حرف من صحت نداشت
خانه بیرون کرد من را از خودش با رفتنت
خانه قدّ بار تنهایى من وسعت نداشت
در دل این شهر، پیدا کردنت دشوار بود
کاش شهر لعنتی، اینقدر جمعیت نداشت
قصه ى این عشق را با هرکه گفتم،اشک ریخت
هیچکس اندازه‌ی این غصه ظرفیت نداشت
ساده رد کردم تمام لحظه هاى بى تو را
لحظه هاى بى تو بودن، ارزش دقت نداشت
امیرمهدی صفایی
کشتی بی‌بادبان را در دل دریا گذاشت
تا به دنیای پر از آرامش من پا گذاشت
یک شب برفی آرام آمد و آرام رفت
هم به روی برف و هم دل رد پایش را گذاشت
خواست با سرماى بیش از حد مجازاتم کند
لحظه رفتن نگاهى کرد و در را وا گذاشت
باد سرد از سردى این خانه ترسید و گذشت
آه،سرماى زمستان هم مرا تنها گذاشت
گفتنش سخت است اما او زمان رفتنش
خانه را در ساک خود جا داد، من را جا گذاشت
امیرمهدی صفایی
خانه کجاست ؟
سوارى ام ، سوار ِ باد
مسافرى خسته تنم
به داد گریه هام نرس
با شادى بیگانه منم
مثل خود ِ پرنده ها
پر زدنو خوب بلدم
در بین این ستاره ها
عمریه پرپر مى زنم
کسى نگفت کجا برم
خونه رو کسى نشون نداد
هر کى منو روونه کرد
گرفت سپرد به دست ِ باد
کسى به من هرگز نگفت
چرا باید سفر کنم
از ریشه و از خاطره چرا باید گذر کنم
اى کاش کسى به من مى گفت
سهم من از دنیا چیه
خانه کجاست ؟ غربت کجاست ؟
هم بغض درد من کیه
کسى نگفت کجا برم
خونه رو کس نشون نداد
هر کى منو روونه کرد
گرفت سپرد به دست ِ باد
هنوز دارم پر مى زنم
مثل خود ِ پرنده ها
اما نمى دونم که باز
غربت کجاست ؟ خانه کجاست ؟
سفر همیشه واسه من
قصه ى تکرارى بوده
چکیدن قطره اى اشک
در پى دلدارى بوده
سفر حکایت ِ من ِ
حکایت و قصه ى من
پروازمو از من بگیر
بال و پرم خسته شدن
بال و پرم خسته شدن
امیرمهدی صفایی
پای حرفای دلم، همه درد و گفتگوم
اگه هیچکسی نبود، اگه بغض موند تو گلوم
همیشه یک تکیه گاه، غایب همیشگی
نیمه ای گمشده بود از روزهای بچگی
دلش از جنس دل مریم و لاله و یاس
قد آبای خزر از تبار عاشقاس
یک غریب آشنا شکل شبنم روی گل
انتهای هر سفر ته جاده روی پل
قلبشو هدیه میداد جای عیدی هر بهار
نامه هاشو دوست دارم چون میمونه یادگار
عمریه از عمق چشمای ترش همه ترانه هام جون میگیرن
اون نباشه کنج این حیات دل همه گنجشکای خونه میمیرن
میون خاطره های بی سحر صحنه از صدای عاشقا پره
کمکم کن خودمو پیدا کنم در عبور از رد پای خاطره
امیرمهدی صفایی
تمومِ فکرِ من اینِ / چی میشه فکرِمن باشی
یه عمره عاشقت هستم/یه لحظه عاشقم باشی
امیرمهدی صفایی
نظر یادتون نره،نظرهاتون به ترانه سراها امید میده.
دوست دارم این غزل خوانده بشه، گشت این غزل ماجراهای زیادیه...
مانده یک کوچه و تنها ، یکی از ما دو نفر
و مسیری که فقط با یکی از ما دو نفر...
یکی از ما دو نفر خواب عجیبی دیده است
ترسش این است مبادا یکی از ما دو نفر ...
قول دادیم به هم عاشق هم می مانیم
به نظر می رسد اما یکی از ما دو نفر ...
گله ای نیست ،خدا خواست که آواره کند
یکی از ما دو نفر را یکی از ما دو نفر
چقدر سخت گذشت و چقدر پیر شده است
پشت این پنجره حالا یکی از ما دو نفر
آخرین حرف دلش نامه ی کوتاهی بود
»دوستت داشتم« امضا: یکی از ما دو نفر
امیرمهدی صفایی
